2012 senesiniñ fevral ayında Moskvadaki Bolotnaya meydanında numayışlar etrafında fikir ve duyğular qaynağan vaqıtta, men Aqmescitte icadiy aqşam devamında bu nutuğımı söyledim. Bilmeyim, şimdi bunı tevsiye eter edimmmi ya yoq. Belki de.
Men taaciplendim, amma eki künden soñ, menim «Volyer» kitabım aqqında söz yürütip, tanışıma tamam bu kibi fikirni bildirdiler, roman «rusiyelilerge qarşı» yazılğanını ayttılar. Men, tüşüncege daldım.
Şaşmaladım. Men «Rusiyeni sevmeyim» emiş, em de o qadar «sevmeyim» ki, atta erinmeyip bu mevzuda 128 saifelik kitap yazdım. Bu yañlış. Men bu kibi «sevgi» ile yaşağan adamlarnen tanışmağa bile saqınam. Çünki, bu insaniyetlikke nisbeten nefretni añdıra. Men talil ettim, iç dünyamnı qarıştırdım ve Rusiyeni sevgenimni ayta bilem. Men çoq şeyni sevem, Rusiyeni de sevem.
Men Rusiyeni büyük, ealisi az, biz kibi adamlar yaşağan memleket olaraq tasavvur etem. Olar da çekişe, quvana ve çalışalar. Bu memleket, köy, şeer, aybetlengen tarla, gürültili işhane ve tınç kitaphanelernen tolu. Anda qartlar, gençler, qızlar, aşıqlar ve qoranta başları yaşaylar. Analar yaşaylar. Er saba olar uyanıp, aqşamğa qadar ümütnen yaşaylar. Eñ esası anda, men yahşı añlağan tilde laqırdı eteler. Menim içün soñunace añlayışlı olğan yekâne tilde lf eteler. Bunı nasıl etip te «sevmeyim»?
Men eminim, anda eñ büyük ürmetke lâyıq çoq adamlar yaşay. Men bilem, anda böyle insanlar bar edi ve soy adlarını añmağa bile acet yoq. Men bellesem, olarnıñ, ebet olarnıñ – şübe, çekişüv ve ümütlerini men tolusınen is etem. Men olar kibi rusiyelim. Onıñ içün Rusiyede yapılğan zulumnı men pek yahşı añlayım.
Kene de, «Rusiye» bu ne? Bayraq ve aylıq alğan devlet hadimleri yoqsa? Ya da aqqain tereklerimi? Bu da bar, elbette. Men Rusiyeniñ diger tarafını sevem. Mayakovskiy bir vaqıtları: «Moskvanıñ içinde eki – Moskva bar». Rusiyeniñ bir tarafı bar ki, onı iç te sevmek mümkün degil, başqa tarafına ise, göñülden bağlanmaq mümkün.
Rusiye, menimce, şimdi eñ çoq sevgige muhtac. Şimdi o sezgir ve lâqayd olmağan vatandaşlarınıñ diqqatı tamam oña celp etildi. Bu adaletli ve insaflı küçler başlarını köterdiler. Ve «biz barmız», dep ayttılar. Bu memlekette aqiqat sesi iç sönmeycektir.
Rusiyeni sevmemek qolay. Daa qolay şey yoq. Deliller de yeterli – ilmiy, tarihiy, ayat tecribesinden alınğan ve ilâhre. Rusiye sakinlerini añlamamaq, olarnıñ üstünden külmek te qolay. Rusiyeden qorqmaq ta mümkün. Amma, bunıñ arasında ruslarğa ait yımşaqlıqnı, sevgi ve aqiqatnı araştırmaq qabiliyetlerini körmek, olğan ve olacaq qurbanlarını sevmek - qolay degil, pek ağır. İşte, yalan ve qan ile tolu Rusiyeni tamam ile red etmek, ya da ufaq balanı kibi erkeletmek, ondan ayran qalmaq yengil. Sevgi emeknen tam ola, onsız fiyatı bir kapik.
İvan Ampilogov, Qırımdan rus yazıcı
«Bloglar» rubrikasında bildirilgen tüşünceler müelliflerniñ noqtai nazarını bildirip, muarririyetnen aynı olmaması mümkün